गरीबी, आजारपण आणि एकाकीपणात अडकलेला अभिनेता – उपचारासाठीही पैसाच नाही; धनुषसोबत केली होती कारकिर्दीची सुरुवात

साऊथ सुपरस्टार धनुषसोबत चित्रपटसृष्टीत दमदार पदार्पण करणारा अभिनेता अभियन किंगर सध्या आयुष्यातील सर्वात कठीण प्रसंगातून जात आहे. गंभीर लिवर आजार, बेरोजगारी, पैशांचा तुटवडा आणि देखभालीसाठी जवळ कोणीच नसल्याने तो अक्षरशः रोजच्या जेवणासाठीही सरकारी मेसवर अवलंबून आहे.

“आता माझे काही मोजकेच दिवस शिल्लक आहेत,” अशा वेदनादायी शब्दांत ४४ वर्षीय अभिनयने आपली हतबल अवस्था व्यक्त केली आहे.

करिअरची दमदार सुरुवात

अभियन किंगर हा प्रसिद्ध दिवंगत मल्याळम अभिनेते टीपी राधामणी यांचा मुलगा आहे. वडिलांनी तमिळ आणि मल्याळम चित्रपटसृष्टीत मोठी ओळख निर्माण केली होती. 2002 मध्ये अभियनने धनुषसोबत ‘थुल्लुवधो इलमई’ या चित्रपटातून कारकिर्दीची सुरुवात केली.
धनुषचा भाऊ सेल्वा राघवन लिखित आणि वडील कस्तुरी राजा दिग्दर्शित या चित्रपटातील त्याच्या भूमिकेनं प्रेक्षकांचं लक्ष वेधलं. लगेचच त्याला ‘जंक्शन’ मध्ये मुख्य भूमिका मिळाली.

त्याच वर्षी त्याने मल्याळम चित्रपटांतही पदार्पण केलं. नंतर ‘पोन मेगालाई’, ‘थोडाक्कम’, ‘सोल्ला सोल्ला इनिक्कम’, ‘पलायवाना सोलाई’, ‘आरोहणम’ यांसारख्या तमिळ चित्रपटांत तो झळकला. डबिंग आर्टिस्ट म्हणून त्याने ‘थुपक्की’ व ‘अंजान’ मध्ये विद्युत जामवाल, ‘पैय्या’ मध्ये मिलिंद सोमण आणि ‘काका मुत्तई’ मध्ये बाबू अँटोनी यांना आवाज दिला.

जीवनाची शोकांतिका

2019 मध्ये कॅन्सरने वडिलांचे निधन झाले आणि घरातील आर्थिक आधार पूर्णपणे कोसळला. त्यानंतर कामाची संधी कमी होत गेली. आजारपणामुळे शारीरिक क्षमता कमी झाली आणि अभिनयाला पडद्यामागेही फारशी संधी मिळाली नाही.

आज तो गंभीर लिवरच्या आजाराशी झुंजतो आहे. महागडे औषधोपचार, नियमित तपासण्या आणि रोजच्या गरजा पूर्ण करण्यासाठी त्याच्याकडे पैसेच नाहीत. एकटेपणात आणि दारिद्र्यात दिवस कंठत असताना, त्याच्या संघर्षाची कहाणी ऐकून चित्रपटसृष्टीतील कटू वास्तव समोर येतं.

ग्लॅमरच्या पडद्यामागचं सत्य

सिनेमा म्हणजे फक्त चमक, ग्लॅमर आणि श्रीमंती असं चित्र सर्वसामान्यांच्या डोळ्यांसमोर असतं. पण पडद्यामागे अनेक कलाकार अयशस्वी होतात, बेरोजगारीला तोंड देतात आणि जगण्यासाठी रोज संघर्ष करतात. अभियन किंगरची कहाणी त्याचं जिवंत उदाहरण आहे.

समाजाकडून अपेक्षा

अभियनच्या या परिस्थितीवर अनेक चाहत्यांनी आणि सहकाऱ्यांनी मदतीसाठी पुढे यावं, अशी अपेक्षा आहे. त्याची कहाणी समाजाला एक प्रश्न विचारते –
“ग्लॅमरच्या मागे लपलेलं असं किती आयुष्य आपण विसरत आहोत?”